74
غزل شمارهٔ ۳۷
نقش روی توام از پیش نظر می نرود
خاطر از کوی توام جای دگر می نرود
تا بدیدم لب شیرین تو دیگر زان روز
بر زبانم سخن شهد و شکر می نرود
عارض و زلف دو تا شیفته کردند مرا
هرگزم دل به گل و سنبل تر می نرود
مستی و عاشقی از عیب بود گو میباش
«در من این عیب قدیم است و بدر می نرود»
دوستان از می و معشوق نداریدیم باز
«که مرا بی می و معشوق بسر می نرود»
غم عشقش ز دل خستهٔ بیچاره عبید
گوشه ای دارد از آنجا به سفر می نرود