شهدختِ واژه هایِ شب

قلبی شکسته شعله ور ، آوازِ اهریمن و مرگ

شیطانِ مجذوبِ هبوط ، ویران ترین روحِ سکوت

در جنگِ نابرابرِ چشمانِ تو جان داده است

عشقی که بوسه میزند بر نفرتِ شعرِ سقوط

پایانِ این جنون منم ، موعودِ آتش و هوس

این لبْ به معراجِ لبت از وحیِ واژه بوسه ساخت

الهه یِ مرگی که هیچ نیایشی جز خون نخواست

این روحِ نفرین شده از ترسِ نگاهش واژه ساخت

نیما ولی زاده

دلتنگِ بارانیِ شعر از تو نوشت زیبایِ من

میل کسی نیست در دلش دلتنگِ مصلوبتْ ببین

تنهاییِ وحشت زده از شرمِ آغوشت گریخت

با من چه کردست حسرتت زیبایِ بی رحمم ببین

در مخملِ چشمانِ تو همبسترِ غزلْ  منم

من را نمیخواهی بگو تنم امانت دارِ توست

تنهاترین روحِ شبم ، تصویرِ یک زن مانده در

این واژه هایِ بی امان توصیفِ زیباییِ توست

چشم گشودم این جهان دیوانه وار از تو سرود

در پیشِ من گسترده خویش بر رازِ تو بارانْ سرود

گفتا که تاریک است جهان ، نوری در آن پنهان شده

از من چرا رنجیده ای ، قلبی که از تو میسرود

از من نرنج ، زیباترین لبخندِ تو سهمِ من است

نوازشِ موهایِ تو سهمِ غزل هایِ من است

از من نرنج ، دیگر نماند ترسی در این قلبی که نیست

اما بدان پژواکِ عشق این حسرتت سهمِ من است

عطرِ سکر آورِ اقاقی ها ، بر تنِ خیسِ کوچهِ سرگردان

باز باران ترانه خواند از تو ،عطشِ جاودانِ آتش ها

بوی نارنج حریمِ گیسویت، ای اوستایِ مست و بی پروا

یشتِ لب بر لبم نشست بانو ، شعله یِ پاک ، نوایِ آتش ها

واژه آمیخت با لبِ احساس ،شعر جاری بر تنت زیبا

آبشارِ پرنیان مویت ،ای اهورا حریرِ آتش هاست

سیبِ ممنوع تو را به یک بوسه ، چیدم و بر بهشت خندیدم

تو تجلیِ نور و شهوت و راز ، تن تو آخرین یسناهاست