رنجه مباش از دل از تو در گله باشد

یکسره دل خون شود ز دیده بریزد

از تو نرنجم گرم ز بوسه کشی سر

خال بزلفش چنان خزیده که گوئی

سهل بود در قفا ملامت دشمن

تنگ شکر بشکند ترانه نیرّ