که بسر وقت تو چشمی است جدا هر سر مویم

سجده بر روی بتی دارم و خونست وضویم

بسر موی تو سوگند که سرگشتۀ اویم

می فروشان اگر از خاک بسازند سبویم

در فراقت همه خون گشت و بر آمد ز گلویم

تو خود انصاف ده آخر نه من از آهن و رویم

بو که غافل بدر آئی و نهی پای برویم

که بصلح آمده از در صنم عربده جویم

که من آن ناقۀ مشگین نتوانم که ببویم

بسرم یا نه و پندار که خاک سر کویم

بند بر داردم از پا صنم سلسلۀ مویم

ورنه او خود به نهانی نظری داشت بسویم