آب از گلوی تشنه ی نودانها

جز هایهای زاری بارانها

طرح کلاغ پر زده ای از بام

چشم سیاه پنجره ها ، آرام

بر گردنم حمایل بازویش

عطر بهار تازه ی گیسویش

چشمش در آرزوی چراغی بود

گویی ز عشق رفته ، سراغی بود

رگبار قطره های گل اندوده

باران اشک های غم آلوده

وز آنچه کرده بود ، پشیمان بود

وین درد را نه چاره ، نه درمان بود

چشمم در آرزوی چراغی نیست

کس را از آنکه رفته ، سراغی نیست

می افشرم به سینه خیالش را

می پروردم امید وصالش را

آب از گلوی تشنه ی نودانها

جز هایهای زاری بارانها