نوبهاران کو ، که با خود بوی باران آورد

نونهالان چمن از تشنگی خشکیده اند

نم نم باران اگر خوش بود بر میخوارگان

با نسیم نغمه خوان برگی نمی اید به رقص

باید اندر قصه ها دید این کرامت را که باد

در همه آفاق عالم ، اختری بیدار نیست

شب چنان سنگین فرود آمد که یک تن جان نبرد

چشمه پنهان گشت و ما در تیرگی حیران شدیم

باغ را تا شمع سرخ لاله ها روشن شود

خانه خالی شد و لیکن منزل جانان نشد

خانه ویران است و پرسد خواجه حال صور

لفظ ، در بند است و بیم معنی از دیدار او

کاشکی خورشید بیداری برآرد سر ز خواب

کاش برقی برجهد از نعل اسبی بی سوار

گرنه طوفان بلا برخیزد از آفاق دور