مشتی شکوفه را

بر آب ریختم

یک آسمان ستاره پدید آمد

پس ، زورقی به کوچکی دست

از کاغذی به نازکی برگ ساختم

وز موم ناخدایی کوچکتر از خدا

بر آن گماشتم

او زورق مرا

با خود به دور برد

تا آن شکوفه ها

تا آن ستاره ها

تا آن جزیره های پر از عطر و نور برد

نزدیک هر کدام ، زمانی درنگ کرد

گفتی که با یکایک آن جمع ، آشناست

آنگاه بادی از افق باختر وزید

زورق ، حباب وار ، نگونسار شد بر آب

وان ناخدا ، عنان به کف موج ها سپرد

کنون ، جهان کوچک من خالی از خداست