وز نخستین جنگ او با دشمنش ، افراسیاب

کز بلندی بوسه می زد بر جبین آفتاب

سنگ ، در هم می شکست از گام پولادین او

ناله می کرد از سر سنگین او ، بالین او

کوه از جا کنده شد ، لغزید و در صحرا نشست

پهلوان خندید و خوفش در دل خارا نشست

تا سرانجام از فراز مرکبش پایین کشید

بند نتوانست بار آن تن سنگین کشید

تاج او در دست رستم ماند و ، خود بیرون شتافت

اسب را زین کرد و سوی ساحل جیحون شتافت

کای پدر ! این کیست ، این مردی که رستم نام اوست

بی خبر بودم که از پولاد و سنگ اندام اوست

در کف او پشه ام ، این آفت از جان تو دور

هیچ کاری برنمی آند ز فرزندان تور

سر فرو بردند در پشت سپر ، تورانیان

نعل اسب رستم و فر درفش کاویان

غرش خمیازه ای را از لبانش دور کرد

گرز او را هم خدا در دست من وافور کرد