ای کولی کبود نگاه ستاره چشم

ای با غم غریبی من آشنا هنوز

ای نغمه ساز عشق که با پنجه ی امید

بر می کشی ز چنگ دلم ناله ها هنوز

من بار دیگر از پس دیوار سال ها

سوی تو آمدم

سوی تو آمدم که به یاد تو آورم

آن نغمه را که موج زند در فضا هنوز

همچون صدای ناله ینی از ره دراز

یاد تو شاد می کندم در شب نیاز

هر چند نغمه ای نسرودی ز دیرباز

در گوش من طنین فکند آن صدا هنوز

در خواب های تیره ی اندوهگین خویش

یک شب ترا چو مستی افیون شناختم

تا در نگین مردمک چشم خود نهم

نقشی از آن خیال گریزنده ساختم

نقش تو ماند و ، نام تو در خاطرم نشست

اما تو همچو خواب ز چشمم گریختی

چون سایه ای که پر تو ماه آفریندش

پیوند خود ز ظلمت شب های گسیختی

ای کولی کبود در نگاه ستاره چشم

ای در غروب چشم تو خورشیدها به خواب

ای گیسوان تو

مانند یال اسب ، پر از برق آفتاب

ایا شود که یک شب آری ، نه بیشتر

آغوش آشتی بگشایی برای من ؟

ای کولی کبود نگاه ستاره چشم

ای در غم غریبی من ، آشنای من