نیمه شبانست و باد سردی از آن دور

در دل خاموش شب به یاد من آرد

نیمه شب آنگه که دختران پریزاد

زیر نگاه ستارگان فروزان

نیمه شب آنگه که اشک ماه و ستاره

در دل آن قطره ها ز روشنی ماه

نیمه شب آنگه که روی برکه ی خاموش

رهرو گمراه شب دوباره بجوید

نیمه شب آنگه که باد ساحل دریا

قایق درمانده ای ز واهمه ی موج

نیمه شب آنگه که روی تپه ی آرام

بانگ دلاویز رهروان خوش آواز

نیمه شب آنگه که ساکنان بیابان

زمزمه ها بشنود چو در وزش اید

نیمه شب آنگه که دست کودک شبگرد

منتظر رقص شعله ها بنشیند

نیمه شب آنگه که سایه افکن صحرا

بر رخ عاشق ز گریه های شبانه

نیمه شب آنگه که چاه تشنه ی کاریز

سنگ عطش کرده ای درون وی افتد

نیمه شب آنگه که چکه می کند از سقف

باد رساند صدای دمبدمش را

نیمه شب آنگه که ماهیان درخشان

آن همه اختر چو فلس ریخته از ماه

نیمه شب آنگه که بر کرانه ی استخر

زمزمه ای دلنشین کنند و به نجوا

نیمه شب آنگه که در خموشی دره

باد ، زند تازیانه ها به درختان

نیمه شب آنگه که در سپیدی مهتاب

گسترد امواج کاه و گندم افشان

نیمه شب آنگه که در کشکش امواج

پیرزن راهبی ز غرفه دراید

نیمه شب آنگه که ورد هر شبه را ، جغد

زنده شود در سکوت قلعه ی خاموش

نیمه شب آنگه که از شکاف دریچه

رخنه ی در راه به کنج کلبه کند وصل

نیمه شب آنگه که قرص منحنی ماه

بانگ خروسان شب ز دهکده ی دور

نیمه شب آنگه که بر کناره ی چشمه

نور بتابد ز لای برگ درختان

نیمه شب آنگه که دختران دهاتی

بر لب سرچشمه آتشی بفروزند

نیمه شب آنگه که سایه های درختان

از سر گلدسته های مسجد موهوم

نیمه شب آنگه که گردباد شبانه

سر دهد آهنگ نی ، جوانک چوپان

نیمه شب آن لحظه های خوش که نهفتست

زنده کند از گذشته های فرحنک

آه چه شب ها ، که زنگ برج کلیسا

دستخوش ازدحام خاطره ها ، من

آه چه شب ها که پیر مرد مؤذن

خیره بر او ، دیدگان مضطرب من

آه چه شب ها که باد همهمه انگیز

آتش غم ها به حال شعله زدن بود

آه چه شب ها که پشت پنجره ی ذهن

حافظه ی من چو عنکبوت کهنسال

آه چه شب ها که در شکنجه ی حرمان

در دلم از حسرت گذشته به پا بود

آه چه شب ها که امتداد نگاهم

عاقبت این چشم انتظار کشیده

آه چه شب ها که کارگاه وجودم

جغد حزین می سرود نوحه ی ماتم

آه چه شب ها که با ترانه ی ساعت

تک تک آن می گسیخت در شب تاریک

آه چه شب ها که چشم شوق و امیدم

فال نکو می زد از سپیدی گردون

آه چه شب ها که می گذشت خیالم

روح مجانین و سایه های خیالی

آه چه شب ها که رفت در غم و حسرت

سایه ی برگم که چون ز جا کندم باد