پژمرد و غنچه های امید گذشته مرد

آن روزها که مرد و ترا جاودانه برد

در چشم من ، شبان سیه ، بی خیال تو

گریم به حال خویش و نگریم به حال تو

ای آنکه در زوال تو بینم زوال خویش

یادآورم ورود ترا در خیال خویش

درهای تنگ معبد تاریک خاطرات

در دل طنین فکند مرا ضربه های پات

چون در تو بنگریست ، لب از شکوه ها بدوخت

چون اشک گرم شمع ، مرا زندگی بسوخت

شمعی ز یاد روشن خود برفروختی

هر سو مرا کشاندی و لب تشنه سوختی

بر من چنان گذشت که بگذشت شام من

تا صبحدم دوباره نیاید به بام من