چون آسمان خاطره ی من ستاره ایست

با من چنانکه بود ، هنوزت اشاره ایست

این چشم ناشناس که رفت از برابرم

می تابی از دریچه ی روزن به خاطرم

چون موج های خاطره ، غمگین و دلنواز

می خواندم به گرمی و می راندم به ناز

با آن شکنج زلف که افشانده ای به دوش

تا از درون سینه برانگیزی ام خروش

در جامه ای سپید که پوشانده پیکرت

چون آبشار نور ، فروریزد از برت

آغشته با غبار زراندوز خاطرات

تا بشنوم ترانه ی گمگشته ی حیات

کز آن شراب خاطره در جام من بریز

چون ساقیان میکده در کام من بریز

سر می نهم که بشنوم آهنگ دیگرت

افسرده در سیاهی چشم فسونگرت

گویی خیال تست که می ایدم به چشم

می بینمت هنوز ، که می رانی ام به خشم

چون دزد آشنا که بکاود ز روزنی

بینم که در سیاهی شب ، خیره بر منی