63
غزل شمارهٔ ۹۳
میندیش میندیش که اندیشه گری ها
چو نفطند بسوزند ز هر بیخ تری ها
خرف باش خرف باش ز مستی و ز حیرت
که تا جمله نیستان نماید شکری ها
جنونست شجاعت میندیش و درانداز
چو شیران و چو مردان گذر کن ز غری ها
که اندیشه چو دامست بر ایثار حرامست
چرا باید حیلت پی لقمه بری ها
ره لقمه چو بستی ز هر حیله برستی
وگر حرص بنالد بگیریم کری ها