شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۸۴۷
مولوی
مولوی( غزلیات )
73

غزل شمارهٔ ۸۴۷

پیمانه ایست این جان پیمانه این چه داند
از پاک می پذیرد در خاک می رساند
در عشق بی قرارش بنمودنست کارش
از عرش می ستاند بر فرش می فشاند
باری نبود آگه زین سو که می رساند
ای کاش آگهستی زان سو که می ستاند
خاک از نثار جان ها تابان شده چو کان ها
کو خاک را زبان ها تا نکته ای جهاند
تا دم زند ز بیشه زان بیشه همیشه
کان بیشه جان ما را پنهان چه می چراند
این جا پلنگ و آهو نعره زنان که یا هو
ای آه را پناه او ما را که می کشاند
شیری که خویش ما را جز شیر خویش ندهد
شیری که خویش ما را از خویش می رهاند
آن شیر خویش بر ما جلوه کند چو آهو
ما را به این فریب او تا بیشه می دواند
چون فاتحه دهدمان گاهی فتوح و گه گه
گر فاتحه شویم او از ناز برنخواند