ای دریغا که حریفان همه سر بنهادند

همه را از تبش عشق قبا تنگ آمد

این همه عربده و تندی و ناسازی چیست

ساقیا دست من و دامن تو مخمورم

من عمارت نپذیرم که خرابم کردی

ای خدا رحم کن آن را که مرا رحم نکرد

بیخودم کن که از آن حالتم آزادیهاست

دختران دارم چون ماه پس پرده دل

دخترانم چو شکر سرتاسر شیرینند

چون همه باز نظر از جز شه دوخته اند

همه لب بر لب معشوق چو نی نالانند

گر فقیرند همه شیردل و زربخش اند

خود از آن کس که تراشیده تو را زو بتراش

رو ترش کرده چرایی که خریدارم نیست

تن زدم لیک دلم نعره زنان می گوید

شمس تبریز به نور تو که ذرات وجود