شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۴۱۷
مولوی
مولوی( غزلیات )
158

غزل شمارهٔ ۴۱۷

من پری زاده ام و خواب ندانم که کجاست
چونک شب گشت نخسپند که شب نوبت ماست
چون دماغ است و سر استت مکن استیزه بخسب
دخل و خرج است چنین شیوه و تدبیر سزاست
خرج بی دخل خدایی است ز دنیا مطلب
هر که را هست زهی بخت ندانم که که راست