47
غزل شمارهٔ ۳۰۸۳
بیا بیا که چو آب حیات درخوردی
بیا بیا که شفا و دوای هر دردی
بیا بیا که گلستان ثنات می گوید
بیا بیا بنما کز کجاش پروردی
بیا بیا که به بیمارخانه بی قدمت
نمی رود ز رخ هیچ خسته ای زردی
برآ برآ هله ای آفتاب چون بی تو
نمی رود ز هوا هیچ تلخی و سردی
برآ برآ هله ای مه که حیف بسیارست
که دیده ها همه گریان و تو در این گردی
بیا بیا که ولی نعمت همه کونی
که مخلص دل حیران و مهره نردی
بیا بیا و بیاموز بنده خود را
که در امامت و تعلیم و آگهی فردی