ز بامداد دلم می پرد به سودایی

عجب به خواب چه دیده ست دوش این دل من

ولی دلم چه کند چون موکلان قضا

پرست خانه دل از موکل عجمی

بهانه نیست وگر هست کو زبان و دلی

جهان که آمد و ما همچو سیل از سر کوه

اگر چه سیل بنالد ز راه ناهموار

چگونه زار ننالم من از کسی که گرفت

هوس نشسته که فردا چنین کنیم و چنان

غلام عشقم کو نقد وقت می جوید