رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا

فرات و کوثر آب حیات جان افزا

به گنج بی حد و کان جمال و حسن و بها

ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا

رسد چو می زندش آفتاب طال بقا

کجاست زهره و یارا که گویمش که چرا

گواه گفت بلی هست صد هزار بلا

خصوص در یتیمی که هست از آن دریا

کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا

که سلطنت رسد آن را که یافت ظل هما

مسیح رفت به چارم سما به پر دعا