شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۲۲۴
مولوی
مولوی( غزلیات )
67

غزل شمارهٔ ۲۲۴

چه خیره می نگری در رخ من ای برنا
مگر که در رخمست آیتی از آن سودا
مگر که بر رخ من داغ عشق می بینی
میان داغ نبشته که نحن نزلنا
هزار مشک همی خواهم و هزار شکم
که آب خضر لذیذست و من در استسقا
وفا چه می طلبی از کسی که بی دل شد
چو دل برفت برفت از پیش وفا و جفا
به حق این دل ویران و حسن معمورت
خوش است گنج خیالت در این خرابه ما
غریو و ناله جان ها ز سوی بی سویی
مرا ز خواب جهانید دوش وقت دعا
ز ناله گویم یا از جمال ناله کنان
ز ناله گوش پرست از جمالش آن عینا
قرار نیست زمانی تو را برادر من
ببین که می کشدت هر طرف تقاضاها
مثال گویی اندر میان صد چوگان
دوانه تا سر میدان و گه ز سر تا پا
کجاست نیت شاه و کجاست نیت گوی
کجاست قامت یار و کجاست بانگ صلا
ز جوش شوق تو من همچو بحر غریدم
بگو تو ای شه دانا و گوهر دریا گویا