شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۲۰۴۱
مولوی
مولوی( غزلیات )
57

غزل شمارهٔ ۲۰۴۱

پروانه شد در آتش گفتا که همچنین کن
می سوخت و پر همی زد بر جا که همچنین کن
شمع و فتیله بسته با گردن شکسته
می گفت نرم نرمک با ما که همچنین کن
مومی که می گدازد با سوز می بسازد
در تف و تاب داده خود را که همچنین کن
گر سیم و زر فشانی در سود این جهانی
سودت ندارد آن ها الا که همچنین کن
دامان پر ز گوهر کرد و نشست بر سر
وز رشک تلخ گشته دریا که همچنین کن
از نیک و بد بریده وز دام ها پریده
بر کوه قاف رفته عنقا که همچنین کن
رخساره پاک کرده دراعه چاک کرده
با خار صبر کرده گل ها که همچنین کن
صد ننگ و نام هشته با عقل خصم گشته
بر مغزها دویده صهبا که همچنین کن
خالی شده ست و ساده نه چشم برگشاده
لب بر لبش نهاده سرنا که همچنین کن
چل سال چشم آدم در عذر داشت ماتم
گفته به کودکانش بابا که همچنین کن
خاموش باش و صابر عبرت بگیر آخر
خامش شده ست و گریان خارا که همچنین کن
تبریز شمس دین را بین کز ضیای جانی
پر کرده از جلالت صحرا که همچنین کن