جنتی کرد جهان را ز شکر خندیدن

گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم

بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی

به صدف مانم خندم چو مرا درشکنند

یک شب آمد به وثاق من و آموخت مرا

گر ترش روی چو ابرم ز درون خندانم

چون به کوره گذری خوش به زر سرخ نگر

زر در آتش چو بخندید تو را می گوید

گر تو میر اجلی از اجل آموز کنون

ور تو عیسی صفتی خواجه درآموز از او

ور دمی مدرسه احمد امی دیدی

ای منجم اگرت شق قمر باور شد

همچو غنچه تو نهان خند و مکن همچو نبات