ای یار مقامردل پیش آ و دمی کم زن

گر تخت نهی ما را بر سینه دریا نه

ازواج موافق را شربت ده و دم دم ده

اکسیر لدنی را بر خاطر جامد نه

در دیده عالم نه عدلی نو و عقلی نو

اندر گل بسرشته یک نفخ دگر دردم

گر صادق صدیقی در غار سعادت رو

جان خواسته ای ای جان اینک من و اینک جان

خواهی که به هر ساعت عیسی نوی زاید

گر دار فنا خواهی تا دار بقا گردد

خواهی تو دو عالم را همکاسه و هم یاسه

من بس کنم اما تو ای مطرب روشن دل

تو دشمن غم هایی خاموش نمی شایی