برخیز و صبوح را بیارا

پیش آر شراب رنگ آمیز

از من پرسید کو چه ساقیست

آن ساغر پرعقار برریز

آن می که چو صعوه زو بنوشد

زان پیش که دررسد گرانی

می گرد و چو ماه نور می ده

ما را همه مست و کف زنان کن

در گردش و شیوه های مستان

در گردن این فکنده آن دست

او نیز ببرده روی چون گل

این کیسه گشاده از سخاوت

دستار و قبا فکنده آن نیز

صد مادر و صد پدر ندارد

این می آمد اصول خویشی

آن عربده در شراب دنیاست

نی شورش و نی قیست و نی جنگ

خاموش که ز سکر نفس کافر