با رخ چون آفتاب سایه نماید نگار

کان رخ همچون بهار از پس پرده مدار

از جهت سوز ماست عشق چنین پرشرار

خیز که مستیم ما تا به ابد بی خمار

دست زنان آمدست ای دل دستی برآر

قند و نبات آمدست ای صنم قندبار

تا که به گوشم دهان آرد آن پرده دار

آمد و گوشم گزید گفت هلا ای عیار

سر نکشم من ز دوست بهر چنین کار و بار

جنگ تو خوش چون نبات صلح تو خود زینهار