صد بار بگفتمت نگهدار

بر چنگ وفا و مهربانی

دانی تو یقین و چون ندانی

می بخش و مخسب کاین نه نیکوست

می گویم و می کنم نصیحت

می خندد بر نصیحت من

می گوید چشم او به تسخر

از تو بترم اگر ننوشم

استیزه گرست و لاابالیست

خامش کن و از دیش مترسان

خاموش که بی بهار سبزست