69
غزل شمارهٔ ۳۵
گشته در راهت غبار آلود روی زرد ما
می رسیم از گرد راه اینست راه آورد ما
در هوای شمع رویت قطره های اشک گرم
دم به دم بر چهره می بندد ز آه سرد ما
بس که از یاران هم دردان جدا افتاده ایم
گشته است از بی کسی همدرد ما
با گیاه شور پرور فرقت باران نکرد
آن چه هجران کرد با جان بلا پرورد ما
گر عیاذالله از ما بر دلت گردی بود
حسبتا لله به باد نیستی ده گرد ما
گرد از جمعیت دلها بر آرد بی درنگ
چون ز گرد ره شود پیدا سوار فرد ما
دوش آن وحشی شمایل محتشم را دید و گفت
باز پیدا گشت مجنون بیابان گرد ما