پری وشی دل دیوانه می کشد سویش

به نوگلی نگرانم که می دمد چو گیاه

هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین

قیامتست قیامت که صور فتنه دمید

ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک

چه رغبت است که سر بر نمی تواند داشت

ز دور کرد شکاری مرا رساند از سحر

لبش خموش و زبان کرشمه اش گویا

چو محتشم به نخستین خدنگ او افتاد