39
غزل شمارهٔ ۲۱۲
ای گل به کس این خوبی بسیار نمی ماند
دایم گل رعنایی بر بار نمی ماند
مگذار که نا اهلان چینند گل رویت
کز نار چو گل چینند جز خار نمی ماند
می گرچه کمست امشب گر یار شود ساقی
از مجلسیان یک تن هوشیار نمی ماند
که مه به تو می ماند خوئی که کنون داری
فرداست که در کویت دیار نمی ماند
ای دم به دم از چشمت آثار ستم پیدا
تا می نگری از ما آثار نمی ماند
بیمار تو را هر بار در تن نفسی می ماند
پاس نفسش میدار کاین یار نمی ماند
چون محتشم از وصفت خاموش نمی مانم
تا تیغ زبان من از کار نمی ماند