آن پری بگذشت و سوی ما نگاهی هم نکرد

صبر من کاندر عیار از هیچ کوهی کم نبود

برق قهر او که گشت غیر را سالم گذاشت

بر سر من بود ازو سودای لطف دائمی

سر گران گشت از می و بر خوابگاه سر بماند

دل که کرد از قبله در محراب ابروی تو رو

محتشم زلفش به من سر در نیارد از غرور