ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت

عرش آن بار گران را سبک از دوش انداخت

کرد ساقی قدحی پر که کسش گرد نگشت

آتشی کز همهٔ ظاهر نظران پنهان بود

بادهٔ عشق از آن پیش که ریزند به جام

سر نا گفتنی عشق فضولی می گفت

هرکس آورد به کف دامن سروی ز هوس