تو می روی و دیده من مانده به راهت

ای روشنی دیده سفر کردی و دارم

باز ای که بخشودم اگر چند فزون بود

ایینه بخت سیه من شد و دیدم

آن شبنم افتاده به خاکم که ندارم

بر خرمن این سوخته ی دشت محبت