باز می گردن با دست تهی

نه پرستویی با من نه خدایی نو

نه سبویی آواز

دست هایم خالی ست

هیچ صحرایی این گونه سترون ایا

خواب دیده ست کسی ؟

گاه می گویم

غم این نیست که دستانم خالی ست

کاسه ی چشم لبریز رهایی هاست