110
حیف انسانم و می دانم تا همیشه تنها هستم
تکیه بر جنگل پشت سر، روبروی دریا هستم
آنچنانم که نمی دانم در کجای دنیا هستم
حال دریا آرام و آبی است، حال جنگل سبز سبز است
من که رنگم را باران شسته است، در چه حالی آیا هستم؟
کوچ مرغان را می بینم، موج ماهی ها را نیز
حیف انسانم و می دانم، تا همیشه تنها هستم
وقت دل کندن از دیروز است یا که پیوستن بر امروز
من ولی در کار جان شستن، از غبار فردا هستم
صفحه ای ماسه بر می دارم، با مداد انگشتانم می نویسم
من آن دستی که رفت از دست شما هستم
مرغ و ماهی با هم می خندند، من به چشمانم می گویم
زندگی را می بینی بگذار این چنین باشم تا هستم