ناگهان دیدم که دورافتاده ام از همرهانم

ناگهان آشفت کابوسی مرا از خواب کهفی

ناشناسی در عبور از سرزمین بی نشانی

ها... شناسم این همان شهر است شهر کودکی ها

می شناسم این خیابان ها و این پس کوچه ها را

آن بهاری باغ ها و این زمستانی بیابان

سوز سردی می کشد شلاق و می چرخاند و من

می نشینم از زمین سرزمین بی گناهم

خیره بر خاکم که می بینم زکرت زخم هایم

می زنم لبخند و برمی خیزم از خاک و بدینسان