دیشب آئینه رو به رویم گفت:

از دل موی های شبرنگت ـــ

از درخت ، جلوه ی زمان شباب ـــ

روی پیشانی تو دست زمان

بی خبر! جلوه شبابت کو؟

وای ، آمد خزان زندگی

کام نابرده ، کام نادیده

زرد روئی بماند و از کف من

رفت عمرم چو تندباد، ولی ـــ

روزگار جوانی ام طی شد

آه ، این زندگی که من دیدم ـــ

بهره ی من ز جان ساقی عمر

خشک هر طرف دویدم لیک ـــ

خانه ای را که ساختم ز امید ـــ

زندگانی، چو تند باد گذشت

گر که با زندگی، جوانی نیست

آشنانیان عمر من بودند:

غیر بیگانگی نبردم سود ـــ

هر گلندام و گلرخی دیدم ـــ

دل چو آئینه با صفا کردم ـــ

با جفا پیشگان وفا کردم

یاد باد آن زمان که روز و شبان ـــ

شام من بود، در سر زلفی

مست بودم ، ز نرگس مستی

خوشه چین بودم ، از رخ ماهی

بر دلم نور عشق می دادند ـــ

از گلستان من بهار، گذشت