جنبش اول که قلم بر گفت

بی سخن آوازه عالم نبود

ما که نظر بر سخن افکنده ایم

خط هر اندیشه که پیوسته اند

لیک، سخن را به درم، کار نیست

اهل سخن مردم آزاده اند

مرد « سخن » چون به « درم » خو گرفت ـ

چیست سخن؟ آنچه روانت دهد

پرده رازی که سخن پروریست

کیست سخنور؟ که خدائی کند

شعر بر آرد با میریت نام

شاعر روشندل خورشید رای

به که سخن، دیرپسند آوری

هر چه در این پرده نشانت دهند

مرد سخن، آنکه علم برزند

چون به سخن گرم شود مرکبش

هم، نفسش راحت جانها شود

کار سخنور، طلب موزه نیست

نیست سخنور که نیاز آورد

منزله مرد سخنور بسیست

آنکه در این پرده نوائیش هست ـ

با سر زانوی ولایت ستان ـ

مرد سخن در طلب مزد نیست

دزد سخن، آنکه بود جیفه خوار

اف به سخن پیشه که آزاده نیست

گر که « سخن » در گرو « زر » شود

پیروی یاوه سرایان کند

لب بسخن دارد و در هر نظر ـ

در طلب طعمه یکروزه است

گر که « زر اندوز » شود « زرنثار »

دم زند از او که گدائی کند

مرد سخن در پی ترفند نیست

آنکه ز چلپاسه بگیرد سراغ

مرد سخن، بسته دینار نیست

بهر درم یاوه سرائی مکن

چند پری چون مگس از بهر قوت

نقد سخن در گرو و زر مکن

دادن زر، گر همه جان دادنست

گر چه فروزنده و زیبنده است

این چه نشاط است کزو خوشدلی ؟

در پی مرداری و چون کرکسی

گر که پی روزی یکروزه ای

هر سخنت در غم بی نانی است

رسته شوی گر که تو خستو شوی

خاک بفرقت که بدین بندگی