ستارخان

چشمِ خود می‌بندم  و  تاریخ اکران می‌شود!

صحنه‌ی کوتاهی از ظلمت  نمایان  می‌شود!

شاهِ قاجاری  و  در  فکر خودت آدم شدی؟!

خوب  میبینی کسی را که پشیمان می‌شود!

برنویی  بر  دوش دارم  با خشابی‌پر ز کین؛

کینه ها  با  پای خود ؛ راهی تهران می‌شود!

گر  که  تازاندی به مردم لااقل این را بدان؛

در نهایت کاخ‌تان ، با خاک یکسان می‌شود!

متین‌ رضائی عارف

به  کنجِ پنجره‌  می‌آید  و پریشان است.!

پرنده‌ای که  به  دنبالِ  تکه‌ای نان است.!

نشسته  بود  به هر جا و دید دامی پهن؛

بجز  سَرایِ حَسَن که امیرِ خوبان است.!

کریم  ،  دانه  بپاشید  و  خورده شد اما؛

پرنده  از  نگهِ  او ، همیشه حیران است!

و  چارده  صده  میخواند  او بنام حسن؛

همان  که  جَلدِ  سرایِ کریمِ  قرآن است!

خاکِ هرمز، دل بُوَد؛ عشقِ شما غارتگر است...

چشمِ پُرزورِ شما، هم تا ابد، آهنگر است...

شکل می‌دادی تو بر سنگی سیاه و سخت که؛

خنده‌ای کردی دریغ و داغ‌ها، بر جگر است!

حجره‌ی آهنگری، پتکش چنان روی توبود،

ضربه‌ی سنگین و سوزانِ شما، صورتگر است!

آهنین می‌بودم و یک لحظه‌ای غافل شدم،

شوم چو شیشه‌ و عشقی ، که جادوگر است...

مرا  شمشیر  بر دست  و دلم بیتابِ دیدار است.!

که یارِ  مَه  لوایِ  من ،  درون  اَرگ  بیمار  است.!

قَراول بوده‌ام  در اَرگِ  زندیه ؛ که دل دادم . . .

دلم حیرانِ  یک  شَه‌ زاده‌یِ  از مرگ بیزار است.!

مرا که‌حقم ازدنیا همین یک‌قبضه‌شمشیر است؛

سَرَم نازک تر از مرغی  برای وقتِ اِفطار است.!

برو مَشتی..! حواست را به شُغلت جمع کن اما؛

برای عاشقی  این  لقمه از دستِ تو فَرّار است.!