ای بزرگی که حسن رای تو را

ابر کف تو تند و پر گهرست

دل شادت چو عقل بی زللست

جز تو از مهتران خطاب که کرد

هم رگ و پوست خواندیم شاید

زآنکه چون خون و استخوان شد طبع

گر مرا جان و دل ز خدمت تو

چون تخلف کنم ز خدمت تو

یاد پشتم ز بار رنج دو تاه

تربیت کردیم به نظم و تو را

آن قصیده به جنب این قطعه