کوس ملک آواز نصرت بر کشید

فخر شاهان جهان بهرامشاه

چتر او را فتح بر تارک نهاد

باختر در لرزه افتاد از نهیب

ای بسا رزما که از هر سو سپاه

دوزخی شد عرصه پیکارگاه

دشمنان را آتش شمشیر او

ملک او را چون عدو انکار کرد

دست او تیغی کشید اندر مصاف

بر کشید او تیغ تیز دین فزای

تیغ او اصل بقای ملک شد

راه بر دشمن چو شیر نر ببست

گرد او لشکر چو چنبر حلقه کرد

چون هوا از گرد تاری کله بست

گویی آن خونها که رفت از تیغ او

چون عروس شرمگین بدخواه شاه

شه به تخت مملکت چون برنشست

نی سپهر از خدمت او روی تافت

ملک او را صد درخت تازه رست

خطبه چون بنوشت بر نامش خطیب

بنده را چون دید مدحی بس بلند

صد نظر در باب بنده بیش کرد

مدح او از آسمان برتر شناخت

دست و طبعش در ثنا و مدح شاه

گوهر و زر یافت از مهرش بسی

بنده را چون پشت کرد آز و نیاز

لیکن از خدمت فرو مانده ست از آنک

پای نتواند همی نیکو نهاد

باد هر کشور بدو آباد از آنک