کس گرفتار روزگار مباد

باز بینم شده مسخر خاد

نه به جز ابر هست یک تن راد

این سخن را قوی نیامد لاد

اندر افضال جاودانه زیاد

کار من بین که چون شگفت افتاد

که به من بر فلک یکی نگشاد

گر بگیرم به کف گل و شمشاد

بشکند چون دو تا کنی پولاد

نکند سود اگر کنم فریاد

هر یک اندر هنر همه استاد

نه چو خاکسترم کز آتش زاد

بگذرد این چو خاک و آن چون باد

نه ز نیکش به طبع باشم شاد

که بر آبش نهاده شد بنیاد