که چو تو هیچ غمگسار نداشت

که تنم هیچ چون تو یار نداشت

که چو تو شاه در کنار نداشت

که به از جانت اختیار نداشت

دست جد تو ذوالفقار نداشت

که دلش مرگ تو فگار نداشت

هیچ دانا غریب وار نداشت

جان من دوستیت خوار نداشت

گل آزادگیت خار نداشت

آتش خشم تو شرار نداشت

در کفایت چو تو سوار نداشت

چون سخن های تو نگار نداشت

از جفا طبع تو غبار نداشت

که مگر بوته عیار نداشت

سال زاد تو را شمار نداشت

شرم بادش که شرم و عار نداشت

چون که در تک شد او قرار نداشت

کو ز مشک سیه عذار نداشت

تا مرا اندرین حصار نداشت

عاجز آمد که دستیار نداشت

که ازین محنت اعتبار نداشت

نامه تو در انتظار نداشت

به روانت که استوار نداشت

که به حق ماتم تو زار نداشت

که دگر چون تو روزگار نداشت

بختی بخت تو مهار نداشت

هر چه من گفتمش به کار نداشت

در جهان عمر پایدار نداشت