گر نه شاگرد کف شاه جهان شد مهرگان

ور نشد باد خزان را رهگذر بر تیغ او

راست گویی منهزم گشت از خزان باد بهار

ابر گریان شد طلایه نوبهار اندر هوا

راست گویی بود بلبل مدح خوان نوبهار

زعفران اصلی بود مر خنده را هست این درست

چون خزان مر بوستان را زعفران داد ای شگفت

یا ز بسیاری که دادش بازگشتست او به عکس

روز نقصان گیرد اکنون همچو عمر بدسگال

آب روشن گشت و صافی چون سنان و تیغ او

قطب ملت سیف دولت شهریار ملک گیر

شاه ابوالقاسم ملک محمود آن کز هیبتش

تیغ او چون برفروزد آتش اندر کارزار

آنکه از بیمش بریزد ناخن ببر هژبر

آنکه وصف او نگنجد هیچ کس را در یقین

فر خجسته رای او بر جامه شاهی علم

هر چه او بیند بود دیدار او عین صواب

مشتری و زهره را هرگز نبودی حکم سعد

گر نبودی از برای ساز او را نامدی

طرفهای ساز بگشادند در مدحش دهن

ای جلال پادشاهی وی جمال خسروی

چون به گوش آمد صریر کلک تو بدخواه را

گر نه قطب دولت و بخت جوان شد تخت تو

مهرگان آمد به خدمت شهریارا نزد تو

باده چون زنگ خواه اندر نوای نای و چنگ

ای به تو میمون و فرخ روزگار خسروی

همچنین یادی همیشه نزد شاهنشه عزیز

تا همی دولت بود در دولت عالی به ناز

مملکت افزون و همچون مملکت بفروز کار

التجای تو به بخت آمد و نعم الملتجاء