چو کردم از هند آهنگ حضرت غزنین

شبی شده به من آبستن و من اندر وی

هوا سیاه تر از موی زنگیان و شهاب

چنین رهی و چپ و راستش قضا و قدر

سراب پشت زمین کرده پر تف دوزخ

چو رنج هجران در کوه سنگ تو بر تو

گهی به دشت شدی همعنان من صرصر

ز هول تن متفکر مرا ضمیر و خرد

بلا دماغ مرا آب داده بی آتش

نخفت چشمم در راه لحظه ای گر چند

بدان ببردم ازو جان که بود پیوندم

عماد دولت عالی جمال ملک رشید

رسوم ملک نهاد و طریق عدل گشاد

سپهر دولت او را همی دهد تعلیم

به پای جاه فکرت را کشیده زیر رکاب

شتاب عزمش را سجده برده باد وزان

چو روز کرد ایادیش جود را روشن

ز خاک و باد نماید اثر به حزم و به رزم

غمی شدست ز جودش به کوه زر عیار

زهی به دولت تو پایدار نصرت و فتح

که یافته ست در احکام عدل چون تو حکم

نهاده رتبت تو بر سپهر گردان پای

سیاست تو ز آب روان برآرد گرد

ز جود تو شمری گشت دجله بغداد

حشر ز جود تو خواهد سحاب لؤلؤ بار

اگر لطافت تو جان دهد به شیر بساط

ز بهر تیغ تو دشمن قوی کند گردن

چرای مردم در مرغزار همت تست

بزرگ بار خدایا نکو شناخته ای

ز بهر مدح تو خواهم دو گوش قصه شنو

سه هفته بیش نبودم به بوم هندستان

رهی گذاشته ام کز نهیب وحشت او

ز تنگ بیشه او کم برون شد نخجیر

گواه بر من یزدان که بهر خدمت تو

عنان بخت گرفته هوای مجلس تو

دعات گویم پیوسته با دل تحقیق

به نزد خالق والله که مستجابست آن

همیشه تا ببر عاقلان شود موصوف

ز چرخ نور دهد زهره و مه و خورشید

هر آن مراد که داری ز کردگار بیاب

نموده طاعت امر تو را قضا و قدر

بلند قدر تو با اوج چرخ کرده قران

جهانت مادح و داعی سپهر و دولت رام

تو آن کسی که دعای تو بر زمین نرود