تزویر و درویی

ابر با باد هم آغوش شدند

سرکه بر ترشی اقبال زدند

با گل کبر و حسد شانه زدند

سنگ  در کوزه ی دیوانه زدند

اشک در پوسته ی  خمره زدند

سرمه بر پلک تر شته زدند

کیمیاکیمیاگر

طبیب جان

هله هوش دار که ایام به کام آمده است

آنچه نادیده ترین بود ترین آمده است

هله هوش دار که یار آمده است

اشک در دیده ی دلدار روان آمده است

هله هوش که این طعم شکر گوهر جان

خوش معطر شد و هان عطر طبیب آمده است

تنهایی

در شهر برای هر کسی یاری بود

جز داده دل و ماه رخ و روشن فکر

راستی

امروز به روی دیده ام  جا داری

در باغ و به زیر توت ماوا داری

ای عطرتبسم ای نسیم صدق ای قلب بزرگ

با غمزه ی خود راه به دل ها داری

وجدان درد

هوس کردم به پهنای نگاهت

نمایی که از رخ گل رو ببینم

آتش

ادراک

من به ادراک به فهمیدن تو بیمارم

من به عطرگل یخ وقت پگاه

یا به روییدن شبنم با صبح

عطش پنجره در ریزش باران بهار

روح افزار

حس غریب

من نمی دانم چرا باران نمی بارد

چرا عطر تنت در شعر حتی حرف کم دارد

من نمی دانم چرا بویی برایم رو به خاموشیست

نمی دانم کجای شهر را باید بگردم

هیئت سالوس

بشویید بشویید، دل و دیده ز مقصود

لباسی نپوشید ،تنی وین چه ملبس ؟

بریزید بریزد ، رخ نور فشان را

زهی حرف مقرنس ، زهی هیئت سالوس

بسی رنگ بسی رنگ،بسی فرط تنافس

چه سود این همه بهتان،زنطقی همه هذیان

جبین وین چه گل آلود،تن تیره ی مهبوط

رها کن تن مردود،رها ساز گدا را

kimiyakimiyagar

شعرها (11)

محتواها (0)