ای روضهٔ رضوان ز سر کوی تو بابی

شبهاست که از حسرت روی تو نیاید

مرغ دلم افتاد بدام سر زلفت

مردم همه گویند که خورشید برآمد

گر کارم از آن سرو خرامنده کنی راست

هر روز کشی بر من دلسوخته کینی

در میکده گر دیده مرا دست نگیرد

بر خوان غمت تا نزنم آه جگر سوز

هم مردم چشمست که از روی ترحم

در نرگس عاشق کش میگون نظری کن

فریاد که آن ماه مغنی دل خواجو