مرا ز هجر تو امید زندگانی کو

اگر نه عمر منی رسم بیوفائی چیست

میان بادیهٔ غم ز تشنگی مردم

ز جام لعل سمن عارضان سیمین بر

درون مصطبه در جسم جام مینائی

میست کاب حیاتست در سیاهی شب

وجود خاکی ما پیش از آنکه کوزه کنند

گرفت این شب دیجورم از ستاره ملال

مگر ز درد دلم بسته شد رهش ور نی

صبا بگوی که تسکین جان آدم را

برون ز کون و مکانست گر چه پروازم

فتاده بر دو جهان پرتو تجلی دوست

چو بانگ و نالهٔ خواجو فتاده در ره عشق