خاک خاک کف پای تو شود آب حیات

تا شکر ریخته ئی ریخته ئی آب نبات

که برآمد ز لب چشمهٔ نوش تو نبات

نکشم سر ز خطت زانک بوجهست برات

پیش جیحون سرشکم برود آب فرات

که نخواهم که رود جز سخن از ذات و صفات

که توقع نتوان داشتن از عمر ثبات

روی زیبا بنما یک نظر از وجه زکوة

بوفات آمد و برخاک درت کرد وفات