باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار

زانکه با دست نسیم چمن و بوی بهار

اهل معنی نپرستند مگر نقش نگار

اوست کاندر حرم عشق تو می یابد بار

که درستست که چشمت نبود بر دینار

گر چه بیرون ز قیامت نبود روز شمار

چون مراد من دلسوخته اینست برآر

گر چه بی زر ز میانت نتوان جست کنار

که دلش را سر یارست و تنش را سر دار