زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار

از آن پوشم رخ از زلفت که گویند

بود بی لعل همچون ناردانت

اگر ناوک نمی اندازد از چیست

چو عین فتنه شد چشم تو چونست

دو چشم سیل بار و روی زردم

مرا بت قبله است و دیر مسجد

دل پر درد را دردست درمان

چو انفاس عبیر افشان خواجو